Wat gebeurt er als improviserende muzikanten hun digitale schaduw ontmoeten, maar deze zijn eigen persoonlijkheid laat zien? Hoe gaan ze met elkaar om?
Ik ga met verschillende muzikanten experimenteren, hun geluid in realtime via een computer manipuleren terwijl ze improviseren, en meteen de controle delen over wat een enkel hybride instrument wordt.
Mijn doel is om te bepalen hoe dit specifieke samenwerkingsproces waardevol kan zijn voor onderzoek op het gebied van elektroakoestische muziek, collaborative improvisatie, de psychologie van creativiteit en voor mijn eigen manier van muziek maken.
Door middel van opnames en interviews zal ik observeren hoe deze gedeelde controle over het geluid het optreden van intersubjectiviteit en empathie tussen de twee muzikanten beïnvloedt, die ik beschouw als de kernelementen van improvisatie.
In een tijd waarin AI steeds meer wordt beschouwd als een werkelijk muzikale partner, concentreer ik me op de centrale rol van menselijke relaties in geïmproviseerde elektroakoestische muziek.
Ik zal ook nadenken over hoe elektronische manipulatie de muziek loskoppelt van onze fysieke realiteit en het instrument, en hoe het het niveau van abstractie en poëzie van de muziek verhoogt in de manier waarop retorische middelen bijdragen aan het omzetten van proza in poëzie.
In een tweede fase zal ik deze interactie in interdisciplinaire contexten verkennen om nieuwe inspiratie te zoeken en nieuwe perspectieven te openen voor de toekomst van dit onderzoek. Ze bestaan uit het manipuleren van de toespraak van een acteur en het bieden van een danser de mogelijkheid om het geluid van een improviserende muzikant te manipuleren via ‘midi controlling’ sensoren. Dit improviserende duet zal visuele inhoud geven aan geluidsmodulatie en de intersubjectiviteit tussen geluid en beweging onderzoeken.
