Dit onderzoek behandelt vanuit een artistiek perspectief de denkbeeldige breuk tussen ambacht en technologie. De nadruk ligt op het overgangspunt tussen hand en machine bij het maken van juwelen, en specifiek bij het snijden van edelstenen.
Hoewel de etymologische definitie van ambacht een direct verband vertoont met het domein van de technologie, en ondanks het feit dat de mens is leeft in een zelfgemaakte wereld, wordt ambacht vaak geassocieerd met de manier waarop dingen in het verleden werden gedaan, maar niet met de manier waarop ze in de toekomst zullen worden gedaan. We begrijpen de wereld via technologische systemen die op hun beurt vormgeven aan hoe we handelen en denken. Door een fenomenologische betrokkenheid bij het maken, wil Edu Tarín zijn persoonlijke verhouding tot nieuwe technologische processen onderzoeken en nieuwe duurzame evenwichten vinden tussen de notie van mens en technologie.
De onderzoeksmethodologie is grotendeels gebaseerd op een interdisciplinaire aanpak, waarbij fysiek wordt onderzocht hoe cognitieve structuren evolueren binnen zowel traditionele als moderne fabricageprocessen, en waarbij wordt gezocht naar manieren om een diepere interactie mogelijk te maken tussen verschillende takken van kennis die betrokken zijn bij het fabricageproces.
Door mens, machine en artefact met elkaar te verweven via wederzijdse modificatie, wil Edu Tarín antropocentrische idealen in vraag stellen en op zoek gaan naar een meer intieme en indringende manier om met materie om te gaan, inclusief post-humanistische en nieuwe materialistische culturele identiteiten.
