Nicolas Baeyens is als kunstenaar/beeldhouwer geïnteresseerd in de mogelijkheden om het statige karakter van de beeldhouwkunst kritisch te onderzoeken. Na realisatie is een beeldhouwwerk meestal een onveranderlijk object en dat gegeven wil hij doorbreken. Tegelijkertijd gaat hij op zoek naar de identiteit van een kunstwerk. Dit deed hij in het verleden al door zijn werken te transformeren door middel van een scrap-machine.
Deze scrappings brachten enkele vragen naar boven: Kan een kunstwerk volledig ontdaan worden van zijn oude identiteit? Is de herinnering aan een beeld even waardevol als het werkelijke fysieke werk en in welke mate is een ‘niet-meer’ kunstwerk flexibel en onderhevig aan interpretatie?
Voorliggend onderzoek zal de materialistische dimensie van kunst onderzoeken. Baeyens vertrekt van uit staal vervaardigde beelden en tracht de impact van de drager te bevragen zonder deze te verwerpen. In hoeverre kan een beeld blijven veranderen en zelfs volledig opgaan in het cerebrale? Dit gegeven wil hij onder meer in kaart brengen door samenwerkingen met andere beeldende kunstenaars aan te gaan. De vernietigde beelden verliezen hun ‘oude’ karakter en worden herleid tot drager of onderdeel van een nieuw werk of installatie.
Met dit onderzoek wil Baeyens het efemere karakter van kunst extra belichten. Podiumkunsten zijn per definitie efemeer en daarom is het interessant om te bestuderen hoe theaterkunstenaars, performancekunstenaars en theaterwetenschappers hiermee omgaan.
