De fantasia, de improvisatiediscipline van pianisten bij uitstek, is het middel om inventiviteit en verbeeldingskracht rechtstreeks om te zetten in klankcreatie. In de loop van de 18e en 19e eeuw stond deze discipline garant voor het ‘instant’ genereren en ontwikkelen van eigen muzikale ideeën, en streefde ze naar een interactieve connectie met het publiek. Er werden immers ‘requests’ ten gehore gebracht in een smeltkroes van bestaande melodieën, eigen verzinsels en vondsten die tijdens het spelen zelf tot stand kwamen. Niet voor niets was de fantasia vaak de avontuurlijke afsluiter van een geslaagd klavierrecital.
Bij het verdwijnen van deze discipline in de loop van de 19e eeuw veranderde ook het profiel van de pianist- componist geleidelijk naar dat van een pianist die zich bijna uitsluitend toelegt op het uitvoeren van repertoire.
Het in kaart brengen van die vaardigheden eigen aan een fantasia kan deze discipline opnieuw toegankelijk maken. Verspreid over talloze historische methodes en in allerhande bronnen zijn mogelijke aanwijzingen terug te vinden die het traject om te leren ‘fantasieren’ opnieuw kunnen inbedden in de opleiding en de praktijk van een hedendaagse pianist. Het unieke startpunt in dit onderzoek is ‘The Art of Preluding’, de discipline die een ideale basis creëert voor het domein van improvisatie.
Online platform: www.the-art-of-preluding.com
