Dit project onderzoekt de noties van frictie en spanning op hun constructief potentieel voor het gebied van de choreografie. Over het algemeen worden deze noties eerder gezien als negatieve krachten binnen de danswereld.
De afkeer van wrijving en spanning komt zeer expliciet tot uiting op het niveau van de danstechniek. Van het danser sur les pointes van het klassieke ballet (het nec plus ultra van het verminderen van frictie) tot de release techniek in de hedendaagse dans: frictie en spanning lijken de twee antagonisten te zijn waartegen de aspirant-danser moet opboksen.
Een afkeer van wrijving en spanning op figuratief niveau is iets wat ik dagelijks waarneem in mijn praktijk als hedendaagse dansmaker. Hedendaagse creaties lijken een werkethiek te volgen die het erkennen en benoemen van spanningen en fricties als een soort taboe beschouwt. Toch worden deze creaties vaak gekenmerkt door een bijzonder hoog niveau van fricties en spanningen, onder andere door de samenwerkingsstructuren waarmee gewerkt wordt, en door de economisch precaire context waarin ze zich afspelen.
Dit project wil op technisch, dramaturgisch en sociologisch vlak onderzoeken of de noties van frictie en spanning ook als constructieve krachten binnen choreografie kunnen worden gebruikt. Meer specifiek, kan choreografie die zich expliciet verhoudt tot frictie en spanning ons iets leren over de verschillende (coping)mechanismen met frictie en spanning (bv. door te kijken naar de rol en het belang van weerstand en souplesse)?
Promotors;
Annelies Van Assche
Caroline D’Haese
