Wat zijn de voornaamste artistieke en institutionele verschuivingen in het recente Vlaamse theater sinds 2000? Zelfs voor ingewijden lijkt het hedendaagse (gesubsidieerde) theaterveld met zijn brede waaier aan producties, makers en gezelschappen behoorlijk onoverzichtelijk. Maar even sterk leeft het gevoel dat zowel op scène, bij instellingen en in theaterscholen nieuwe waarden en benaderingen de bovenhand halen in het onuitgesproken antwoord op de vraag ‘wat beschouwen we vandaag als relevant theater?’.
Zien we een (definitieve?) breuk met het ‘postmodernistische’ referentiekader dat vanaf de jaren 1980 gestaag zijn stempel ging drukken op het Vlaamse theaterveld, dankzij de kracht van wat in het buitenland ‘de Vlaamse Golf’ werd genoemd? Of is de groeiende aandacht voor maatschappelijke thema’s, ethische overwegingen, documentaire en participatieve praktijken… in de creatie en presentatie van theater slechts een variatie op eerdere tendensen? Speelt er echt een ‘generatieconflict’ op, zoals je wel eens hoort beweren? En gloort daarmee een nieuw kunstregime? Of is het idee van vernieuwing zelf verouderd?
Dit onderzoek beoogt geen alomvattende geschiedschrijving van het Vlaamse theater tussen 9/11 en corona, maar wel – in directe dialoog met veldspelers en analisten langs de lijn – een aanzet tot een meer genuanceerd interpretatiekader voor wat er in de 21e eeuw vóór en achter de coulissen gebeurt en gebeurd is in Vlaanderen. Na 20 jaar is de tijd is er rijp voor.
(Beeld: Als niemand kijkt, voor wie treed je dan op? Een podium heeft geen zin zonder publiek. Net daarom heropent de Gran Teatre del Liceu-opera in Barcelona haar deuren met een concert voor planten. Het groene publiek past perfect bij de rode zetels. Of de planten ook beter groeien door de muziek, is twijfelachtig. En een applaus kunnen de muzikanten ook niet verwachten. Maar met dit leuke beeld trekt de sector in crisis op een ludieke manier wel de aandacht.)
