Dit onderzoek groeide uit de manier waarop Ahilan Ratnamohan omgaat met het feit dat hij als native speaker van het Engels terechtkomt in contexten waar hij geprivilegieerd is door de dominantie van die taal (als gevolg van een vaak over het hoofd geziene imperialistisch-kolonialistische agenda). Hij plaatst zichzelf in de zwakkere positie door de lokale taal te leren, met als gevolg dat hij, ook als “person of colour”, “ge-otherd” wordt.
Het onderzoek focust op de praktische realiteit van het leren van taal, beschouwd als artistiek proces. Er ontstaat een manier van uitdrukken met beperkte vaardigheden, en er gebeurt een verandering in het lichaam en de psyche. Welke invloed heeft de manier waarop we een taal leren op onszelf als persoon, en welke expressiviteit vloeit daaruit voort? Hoe performen we wanneer we een nieuwe taal leren? En hoe kan dit in een emanciperende beweging een nieuw, pedagogisch model worden? Thema's als integratie, assimilatie en beeldvorming rond de “vreemdeling” worden aangeraakt.
Diepgaander stelt dit onderzoek vragen over imperialisme, kosmopolitisme en dekolonisatie. Binnen de opleiding drama aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, heeft het onderzoek het potentieel om de praktijk van de dramastudenten te verbreden. De studenten worden betrokken als leerlingen en medeonderzoekers. Het onderzoek stelt meertaligheid in het Conservatorium en in het Vlaamse onderwijs in vraag en bevraagt drama als geperfectioneerde uitvoeringspraktijk. Het onderzoek dialogeert met enkele filosofische teksten, naast praktische teksten en tools die op hun theoretisch potentieel worden getoetst.
Foto door Andrejs Strokins
