Geïnspireerd door de eigenaardige subjectiviteit van een vertaler en gedreven door zijn geloof in onze essentiële onderlinge verbondenheid, stelt Yuki Okumura (1978, Aomori) de notie van individualiteit op basis van lichamelijke afbakening in vraag. Okumura's werk neemt voornamelijk de vorm aan van performatieve acties waarmee hij identiteit herdefinieert in overeenstemming met overlappingen en hiaten tussen verschillende personen, vaak inclusief zichzelf. Dit nieuwe individu belichaamt hij dan opnieuw met zijn eigen lichaam, hier en nu, als een medium of katalysator, met de kunstgeschiedenis als testlabo voor de menselijke samenleving in het algemeen.
Okumura’s doctoraatsproject herontdekt het maakproces van een conceptueel kunstwerk in de jaren '60 en '70 als een buitengewone strategie die zowel blootlegt wie de kunstenaar werkelijk is, als tegelijk een lichamelijk zelf toont en de grens van de persoonlijkheid uitbreidt voorbij de lichamelijkheid.